Eugeniusz – pierworodny prezydenta

Stefan Artwiński sprawował funkcję prezydenta Kielc w latach 1934-39.

Pomimo tego, że miał żonę Marię i troje dzieci, od 1919 r. mieszkał w mieście samotnie.

Pogłoski mówiły, że był kobieciarzem.

W depozycie muzealnym znajdziemy mnóstwo kartek pocztowych z pozdrowieniami dla pana prezydenta od pięknych kielczanek.

Jaka była prawda? Stefan zabrał ją ze sobą do grobu.

Wiadomo jedynie, że z rodziną utrzymywał jedynie kontakt listowny.

Jego syn Eugeniusz, jeszcze w latach szkolnych działał w Polska Partia Socjalistyczna (PPS).

Z czasem, rosyjska policja wpadła na jego trop.

Rodzicie, starając się ratować dziecko podjęli decyzję, że Maria wyjedzie z dziećmi do Krakowa.

Natomiast Stefan – zaangażowany w polityczne życie miasta – pozostanie w Kielcach.

Ta rozłąka sprawiła, że wspólne życie już im się nie układało.

Aczkolwiek, trzeba przyznać, że Artwiński senior cały czas pisał do najbliższych – głównie o codziennych sprawach i mniejszych błahostkach.  

Natomiast kiedy dzieci dorosły, listy dotyczyły poważniejszych kwestii: posagów, pieniędzy, posagów, itp.

Eugeniusz Artwiński – pierworodny syn prezydenta Kielc

Najstarszym z całej dziatwy był Eugeniusz – urodził się w 1892 r. w Warszawie.

Po przeprowadzce rodziców do Kielc, wziął udział w strajku szkolnym w 1903 r.

Konsekwencją tego było wydalenie ze szkoły niesfornego młokosa.

Później pobierał nauki w gimnazjum i w 1909 r. udało mu się ukończyć Szkołę Handlową.

Z kolei w 1916 r. ukończył wydział medyczny na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Co ciekawe, w swoim życiorysie pisał, że jeszcze przed wybuchem I wojny światowej przeprowadzał ćwiczenia wojskowe w oddziałach strzeleckich.

Już po wojnie służył w wojsku i doszedł nawet do rangi kapitana.

Eugeniusz Artwiński odnosił sukcesy również w medycynie – był wziętym psychiatrą.

W latach 20-tych został dyrektorem szpitala św. Łazarza w Krakowie.

Z kolei w latach 30-tych starał się o profesurę na Uniwersytecie we Lwowie.

I w 1936 r. objął tam katedrę psychiatrii i neurologii.

Warto dodać, że równocześnie pełnił funkcję dyrektora kliniki neurologicznej we Lwowie.

A także był prezesem Towarzystwa Wiedzy Psychiatrycznej.

Kiedy wybuchła II wojna światowa, dostał ataku serca.

Po śmierci ojca w listopadzie 1939 r. jego stan jeszcze bardziej się pogorszył.

Matka zmarła w 1948 roku.

Eugeniusz zakończył swój żywot bezpotomnie we wrześniu 1944 r. – dwa miesiące po odbiciu Lwowa przez Armię Czerwoną.

Jego małżonka, Wanda z domu Drozdowska, po śmierci męża wróciła do Krakowa.