swietokrzyskie.org.pl - serwis dla turystów

Główna część zrekonstruowanego obiektu została wybudowana jedynie z drewna, w konstrukcji wieńcowej. Budynek główny z drewnianą podłogą jest pokryty dwuspadowym gontowym dachem. Do tego budynku prowadzą dwa wejścia - jedno od frontu, a drugie w jego tylnej części. Dwa okna widniejące we frontowej ścianie rozjaśniają wnętrze izby. Znajduje się w niej warsztat garncarza i wejście do komory ogniowej pieca - zamurowywane na czas wypalania tuż po wypełnieniu naczyniami. Otwór paleniska znajduje się w sąsiednim pomieszczeniu, które stanowi jednocześnie składzik na opał.

 

Przy widocznym już od wejścia piecu znajduje się wyodrębniona część kuchenna z paleniskiem i blachą służącą do gotowania. Całe wnętrze pomieszczenia jest wzorowane na oryginalnej pracowni garncarskiej Henryka Rokity. Przy oknach zobaczyć można właściwe miejsce pracy rzemieślnika parającego się wytwarzaniem glinianych naczyń. Przy długiej ławie przymocowano dwa koła garncarskie, przy których pracowali jednocześnie ojciec i syn. Koła posiadają kompletne wyposażenie, dzięki czemu możliwe jest organizowanie warsztatów garncarskich. Nie brakuje także narzędzi i przyborów służących do końcowej obróbki naczyń.

 

Nagromadzenie ilastych skał na Kielecczyźnie sprzyjało rozwojowi garncarstwa. Rzemiosło to było mocno rozpowszechnione na tym terenie właśnie ze względu na różnorodność surowców niezbędnych do wytwarzania naczyń - powszechne tu gliny i materiały pomocne do przygotowania glazur czy polew sprawiły, że wykształciły się liczne ośrodki garncarskie - m.in. w Łagowie, Ćmielowie, Bałtowie czy pobliskiej Iłży (dziś woj. mazowieckie). Także położone w gminie Morawica Chałupki zasłynęły z pracy garncarzy, a w wieku XIX prężnie zaczął się rozwijać ośrodek w Rędocinie.